3 marca to Dzień Pisarza, dlatego też w Kaplicy św. Ducha miał miejsce pełen zadumy i refleksji „Wieczór z poezją naszej mieszkanki Stefanii Jendraszczyk”, zorganizowany przez Pyrzyckie Forum Kobiet i Pyrzycką Bibliotekę Publiczną. W spotkaniu wzięła udział Marzena Podzińska Burmistrz Pyrzyc i Robert Betyna zastępca Burmistrza Pyrzyc.
Spotkanie miało nieco inny charakter niż tradycyjne spotkania z panią Stefanią. Tym razem utwory zostały wybrane i zaprezentowane publiczności przez panią Jadwigę Raszkowską, Barbarę Sokołowską, Paulinę Włochyńską i Martę Jabłońską. Panie przedstawiły utwory, które do nich najbardziej przemówiły, które według dla nich były bliskie i odzwierciedlały ich sposób widzenia i odczuwania.
Pani Stenia jest pyrzyczanką, poetką, której poezja nie należy do łatwych w odbiorze, jeden wiersz można odbierać za każdym razem inaczej,w zależności od chwili, nastroju, swojego spojrzenia na świat.
Wydała arkusz poetycki „Noc granatowa”, tomiki poezji – „Twarze ognia”, „W mrokach świateł”, „W środku zapomnienia”, „Kołysanie wód”, „Taki dzień, a jakby w nim tysiąc” – będący swoistym „spacerem” po Pyrzycach, „Mówią, że będzie dobrze”, „Wokół mnie” oraz najnowszy „Kryształowy pagórek”. Jest również autorką małej prozy „Leć piórko wraże” oraz autorką grafik w tychże tomikach.
Pani Stenia od lat związana jest z Fundacją Sztuki na Rzecz „Integracji”.
Zbigniew Jarzyna pisze o jej poezji: ”Jest wyczuwalne nieustanne dążenie poetki do autentyczności, do istnienia bez pozorów. W każdym wierszu odczuwa się silne pragnienie sensu. (…) jest też w niej przejmująca dramaturgia – pełna niepokoju, wątpliwości „szarpanina pomiędzy winą i karą. Ale jednym z ważniejszych pragnień poetki jest oswajanie często wrogiego nam świata”.
Wieczór z poezją to nie tylko recytacja wierszy pani Steni, to również rozmowa, wymiana poglądów na temat uczuć, odczuwania i spojrzenia na świat, miasto, ludzi. Poezja pani Steni nie tworzy prosto odwzorowanych obrazów świata. Poezja wytwarza obrazy, które czytelnik ma umieścić w świecie; najpierw wyobrazić je sobie – następnie sprowadzić do innych swoich wyobrażeń, tych bliskich światu; i w ten sposób przyłączyć do świata. Wiele jest tych pośrednictw między wyobraźnią a rzeczywistością. Poezja zadziwia oczywistością na miarę całości świata, nie chce świata przewyższać, ani przed światem się nie poniżać. Oddaje światu świat niezubożony i nieubóstwiony. Dlatego jest wierna i skromna.
