O pyrzyckiej mennicy wspomniano w 1248 roku. W mennicy wybijano brakteaty – jednostronne z cienkiej blachy na miękkiej podkładce. Najczęstsze wyobrażenie – rozeta (kilka płatków kwiatu róży) na niektórych z XIII i XIV w. umieszczana w bramie z dwiema basztami, więc powiązane z herbem, wyobrażanym w pieczęci miejskiej. W XIV bito małe denary (fenigi) zwane „oczka zięby” czy „wole oczka” (denarii slavicales, lub vincones, niem. Finkenaugen) o niskiej wadze i próbie srebra, wyobrażające na awersie postać gryfa lub jego głowę, na rewersie literę A lub rozetę.
Książęta Otto I i Barnim III 27 VIII 1326 zatwierdzili miastu prawo bicia szczecińskich denarów (moneta Stettinensis). W 1334 Barnim III potwierdził cysterkom ze Szczecina dochód z
mennicy w Pyrzycach. W 1355 w potwierdzeniu dóbr cystersów kołbackich przez cesarza Karola IV jest też 80 grzywien brandenburskich z mennicy w Pyrzycach (monete in Pyritz).
W 1428 w wyniku porozumienia książąt i siedmiu głównych miast pomorskich, w tym Pyrzyc, wprowadzono nową jednostkę monetarną – gruby fenig (początkowo o wadze 1,62 g). Bity w Pyrzycach charakteryzował się na awersie krzyżem z rozetkami w kątach oraz nazwą miasta, na rewersie gryfem z sentencją religijną. W XV w. bito tu masowo typową monetę miejską, kwartniki o wadze 0, 46g. W 1850 r. na pyrzyckim polu parafialnym znaleziono garnek z 189 pyrzyckimi monetami, w 1916 dalszy w Czarnowie z 1200 monetami. W 1989 w Rowie k. Myśliborza natrafiono na skarb 2232 monet, w tym 159 kwartników z Pyrzyc z II połowy XV w.
(„Pyrzyce i okolice poprzez wieki” prof. Edwarda Rymara).
